Galeria antyków Pia / RubyLane
Meble inspirowane Sheratonem pochodzą z okresu od około 1790 do 1820 roku. Nazwano je na cześć słynnego londyńskiego projektanta mebli i nauczyciela Thomasa Sheratona (1751-1806), który kształcił się jako stolarz. Jest bardzo znany ze swoich pisemnych przewodników, zwłaszcza swojego pierwszego, The Cabinet-Maker and Tapolsterer's Drawing-Book, opublikowanego w latach 1791-94. Styl neoklasyczny, projekt Sheraton przypada na okres federalny w Stanach Zjednoczonych.
Prace Sheratona często pokrywają się z pracami brytyjskiego projektanta George'a Hepplewhite'a, którego przewodnik z 1788 roku, podobnie jak Sheraton, dokumentował najpopularniejsze projekty tamtych czasów. Jednak nieco późniejszy styl Sheratona wydaje się być prostszy, prawie surowy w porównaniu i faworyzuje „zaciekle prostoliniową sylwetkę”, według American Furniture: 1620 to the Present, autorstwa Jonathana L. Fairbanksa i Elizabeth Bidwell Bates.
Niewiele elementów zbudowanych przez samego Sheratona przetrwało do dziś. Ale jego projekty i pomysły wywarły wpływ na całe pokolenia producentów mebli, zwłaszcza w młodych Stanach Zjednoczonych, co widać w pracach wczesnych amerykańskich mistrzów, takich jak Duncan Phyfe, Samuel McIntire oraz John i Thomas Seymour.
Ilustracja: Świerk / Ellen Lindner
Woods Used
Ponieważ meble Sheraton charakteryzują się kontrastującymi fornirami i intarsjami, elementy często zawierają więcej niż jeden rodzaj drewna. Jako podstawę, drewno satynowe było ulubionym materiałem rzemieślników, ale popularne były również mahoń i buk.
Jako elementy dekoracyjne pospolite drewno obejmowało tulipanowiec, brzozę, jesion i palisander. Ponieważ rzemieślnicy często korzystali z lokalnego drewna, amerykańskie wersje projektów Sheratona mogą również wykorzystywać cedr, wiśnię, orzech lub klon.
Nogi i stopy
W przeciwieństwie do popularnych nóg kabrioletów z wcześniejszych stylów, takich jak Queen Anne i Chippendale, elementy Sheraton mają zwykle proste nogi, chociaż czasami mogą być zwężane. Czasami tylne nogi w tych kawałkach były rozchylone. Często są zaokrąglone (co odróżnia je od Hepplewhite'a, który preferował kwadratową nogę w swoich projektach) i często mają stroikowe krawędzie, imitujące klasyczne kolumny. Czasami łączy się je noszami.
Uzupełniając smukłe, proste nogi krzesła lub stołu, stopy w stylu Sheratona są zwykle proste: prostokątna grzebieniasta, cylindryczna stopa lub zwężająca się strzała. Nogi wspornika lub kok mogą pojawić się na cięższych przedmiotach, takich jak skrzynie, biurka i regały.
Inne funkcje
Oprócz prostych nóg i prostych stóp używanych w projektach Sheraton, szukaj następujących cech:
Sheraton jest znany ze swojego lekkiego, eleganckiego wyglądu, szczególnie delikatnego w porównaniu do wcześniejszych stylów Queen Anne i Chippendale.
Kawałki są ozdobione małymi płaskorzeźbami lub malowanymi motywami, a także misternie wzorzystymi i szczegółowymi intarsjami i fornirami, często w dramatycznie kontrastowym drewnie. Niektóre elementy są całkowicie pomalowane, barwione lub poddane obróbce mechanicznej (pokryte grubym czarnym lakierem).
Typowe motywy to draperie, liry, wstążki, wachlarze, pióra, urny i kwiaty w tradycji neoklasycznej.
Typowe elementy wyposażenia skrzynek obejmowały głowy lwa, wytłoczone talerze, rozety i urny.
Kawałki mają proste, ale mocne, proporcjonalne kształty geometryczne, zwykle kwadratowe lub prostokątne. Podłokietniki sofy i krzeseł często płynnie opadają w tył, bez zauważalnej przerwy, a same oparcia mają kształt kwadratu. Sofa z kwadratowym oparciem z odsłoniętymi ramionami i trzcinowymi nogami jest prawdopodobnie kwintesencją dzieła Sheratona.
Sheraton jest uznawany za popularyzację umieszczania zebranego jedwabiu za szklanymi drzwiami regałów, szafek i kredensów. Miał zamiłowanie do umieszczania tajnych szuflad i mechanizmów do przesuwania sekcji sekretarek, stołów i biurek.
Późniejsze style
Późniejsze książki Sheratona, zwłaszcza The Cabinet-Maker, Tapolsterer i General Artist's Encyclopedia opublikowane w 1805 roku, pokazują zmianę jego stylu w kierunku rozwijającego się trybu Empire: projekty są cięższe, złocone, z solidniejszymi toczonymi nogami, a nawet łapami pazurów. Jednak siedzenia z trzciny cukrowej lub rush zachowują nieco lekkości jego wcześniejszych elementów.
Brytyjscy producenci mebli zaczęli tworzyć style podobne do oryginałów Sheraton i Hepplewhite w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Chociaż wiele z nich stało się przedmiotami kolekcjonerskimi same w sobie, tym masowo produkowanym elementom odrodzenia brakuje lekkości i zawiłych szczegółów autentycznych dzieł z epoki.
W pewnym sensie ten rodzaj mebli nigdy nie wyszedł z mody, a nowocześni producenci mebli znajdują inspirację spoglądając wstecz na prace Sheratona. Cechy, takie jak proste oparcie i trzcinowe nóżki, wraz z ideą wyważonego, symetrycznego kształtu, do dziś pozostają standardem w klasycznym wzornictwie mebli.