Pierścień karneol Ludwika XIV memento mori intalgio z rzeźbą czaszki, ok. 1680 r. (Góra); Pierścień „Mary Ann Lewis” „In Memory Of” z czarnymi, emaliowanymi wężami owiniętymi na ramionach i komorą na włosy pod lunetą, 1853
Hayden Peters / artofmourning.com
Chociaż zarówno memento mori, jak i biżuteria żałobna odnoszą się do śmierci, powód ich noszenia jest bardzo różny i nie wyglądają podobnie, gdy zaczniesz je badać. Te rodzaje biżuterii również pochodzą z różnych okresów. Dowiedz się więcej o podobieństwach i różnicach między nimi.
Pamiętaj o śmierci
Motywy biżuterii Memento mori przedstawiają czaszki, szkielety, robaki, trumny i inne symbole śmierci, podobnie jak w innych artystycznych renderingach tego dnia, takich jak obrazy i rzeźby. Chociaż teraz wydaje się strasznie makabryczny i fascynujący, ten rodzaj ozdób był popularny w XVI i XVII wieku, a elementy mogły przybierać różne formy, na przykład pierścienie, wisiorki lub broszki.
Ten rodzaj biżuterii był najczęściej wykonywany ze złota z czarną emalią (nie mylić z późniejszą biżuterią żałobną, jak pokazano na ilustracji, górny pierścień z motywem czaszki pochodzi z 1650 r., A ten poniżej dwa wieki później do 1853 r.) chociaż mogą zawierać fasetowane klejnoty, rzeźbione kamienie i / lub kolorową emalię i często zawierały religijne lub inspirujące inskrypcje. Później żałobne kawałki były głównie czarne, jak omówiono poniżej.
Biżuteria Memento mori nie upamiętniała konkretnej osoby od samego początku, ale służyła jako ogólne przypomnienie o śmiertelności (po łacinie memento mori oznacza „pamiętaj, że musisz umrzeć” lub „uważaj na śmierć”), aby zachęcić do cnotliwego życia i czerpania z tego wszystkiego, co najlepsze swojego ulotnego życia. Niektóre obrączki ślubne miały w tym okresie napisy memento mori. Memento mori były jednak częściej rozdawane żałobnikom na pogrzebach i można je uważać za prekursorów biżuterii żałobnej, ponieważ niektóre elementy zostały spersonalizowane inicjałami, aby zapamiętać konkretne osoby pod koniec XVII wieku.
Ale jeśli uważasz, że masz autentyczną biżuterię memento mori, koniecznie sprawdź ją dokładnie pod kątem oznak wieku i rozważ uwierzytelnienie przez profesjonalistę. Dlaczego? Ten rodzaj biżuterii jest obecnie rzadko spotykany na rynku wtórnym, a po prawidłowym uwierzytelnieniu jej wartość może być dość wysoka. Należy pamiętać, że makabryczne motywy użyte w tych utworach zostały reinkarnowane we wszystkim, od meksykańskich pierścieni motocyklowych po współczesne elementy „gotyckie”. Niektóre wyroby wykorzystują stare wiktoriańskie i gruzińskie znaleziska biżuterii i ozdabiają je nowo wykonanymi czaszkami i tym podobnymi, które są dostarczane jako stare memento mori.
Porównanie Memento Mori z żałobną biżuterią
Ponad sto lat temu żadna dobrze ubrana osoba nie uznałby swojego żałobnego stroju za kompletny bez kawałka - a najlepiej kilku sztuk - specjalnej biżuterii. „Trzeba nosić kilka bibelotów, choćby po to, by podkreślić ogólną ponurość stroju” - czytamy w artykule z 1892 roku o żałobie w The Queen, brytyjskim magazynie towarzysko-modowym.
Chociaż biżuteria żałobna rzeczywiście może być wykonana ze złota i emaliowana na czarno (patrz pierścień z 1853 r. Powyżej), jest to jedna z jedynych cech wspólnych z memento mori, poza związaniem ze śmiercią. W porównaniu do memento mori, wiktoriańska biżuteria żałobna zawierała motywy mniej chorobliwe, a kolory były zdecydowanie stonowane.
Używanie czaszek, szkieletów i tym podobnych nie było normą w okresie żałoby w produkcji biżuterii w XIX wieku. Symbolika wiktoriańska była znacznie bardziej subtelna. Wspólnymi motywami były krzyże, kotwice (które symbolizowały niezłomną wiarę) oraz ręka trzymająca gałązkę cisu lub kwiat. Perły, które często symbolizowały łzy, były najczęstszym akcentem w żałobnych utworach.
Biżuteria żałobna, obok podkreślania posępności, była sposobem na trzymanie bliskich zmarłych bliskich - dosłownie. Często zdarzało się, że na tych kawałkach znajdował się kosmyk włosów zmarłego (pierścień „ku pamięci” pokazany powyżej ma przegrodę na włosy z tyłu). Tradycyjnie włosy wyglądałyby pod szkłem, starannie splecione lub zwinięte w medalion, pierścionek lub szpilkę. Ale lata trzydzieste XIX wieku to początek manii na punkcie kawałków włosów.
Ugotowane na parze i splecione pasma zostały upchnięte w rurki z otwartego metalu i ukształtowane w szpilki do kokardek, łańcuszki do zegarków i naszyjniki, które zapinano na metalowe klamry (wykonane ze złota dla bogatych i pinchbeck dla biednych we wczesnych kawałkach, walcowane złoto było później używane) . Zazwyczaj prace wykonywał zawodowy jubiler, specjalizujący się w biżuterii żałobnej. Ale jeśli chcesz mieć pewność, że używane są loki ukochanej osoby - znani byli z tego, że niektórzy pozbawieni skrupułów rzemieślnicy zastępowali włosie końskie - magazyny, takie jak The Godey's Lady's Book, publikowały artykuły na temat tworzenia biżuterii do włosów.
Włosy miały też inne zastosowanie, można je było suszyć, mielić i mieszać z wodą, tworząc atramentową ciecz. Ten atrament był następnie używany do pisania napisów i malowania żałosnych scen na emaliowanej powierzchni pierścionka lub wisiorka. Typowa scena może przedstawiać krajobraz pełen płaczących wierzb lub nimfę opadającą smutno obok urny lub pomnika.
Nie każda wiktoriańska biżuteria do włosów została wykonana z myślą o żałobie. Sentymentalni mieszkańcy Wiktorii robili elementy do włosów również z innych powodów.
Biżuteria wiktoriańska Hairwork
Takie obrazy były szczególnie powszechne w pierwszej generacji biżuterii żałobnej, zwykle opisywanej jako przedwiktoriańska, która pochodzi z połowy XVIII wieku. Pamiątki i pamiątki nie były wcześniej nieznane. Jak wspomniano powyżej, pod koniec XVII wieku ludzie zaczęli nosić memento mori z inicjałami bliskich, a czasami zawierały też trochę włosów. Ale to rozkwitający rozwój gotowych medalionów, broszek lub pierścionków ze znormalizowanymi wzorami - które można było grawerować lub w inny sposób dostosowywać - spopularyzował pomysł kawałków specjalnie wykonanych na żałobę.
Koncepcja nabrała rozpędu w epoce wiktoriańskiej, z jej wyszukanymi, sztywnymi rytuałami na wszystko. Przedłużająca się żałoba królowej Wiktorii po jej mężu, księciu Albercie (która rozpoczęła się w 1861 roku i trwała przez dziesięciolecia), była ideologicznym przykładem. Rosnąca masowa produkcja biżuterii umożliwiła prawie każdemu zakup jednej lub dwóch sztuk.
Podobnie jak kobiety, mężczyźni również nosili żałobne pierścienie, a niektóre z nich rozdawano na pogrzebach, jak wcześniejsze memento mori. Ale panowie nosili także łańcuszki do zegarków, breloczki, szpilki do krawatów i sprzączki do pasków jako wyraz żałoby. Kobiety nosiły bransoletki, naszyjniki, okrągłe lub owalne szpilki, kolczyki, a nawet tiary z symbolami żałoby wkomponowanymi w projekty. Szczególnie popularne w połowie XIX wieku były obrotowe broszki, które obracały się do przodu. Na jednej stronie znajdowały się kosmyki włosów ukochanej osoby, a na drugiej miniaturowe podobiznę - obraz, a może jedno z tych nowopowstałych fotografii.
Ponieważ formy były znajome, biżuteria żałobna wyróżniała się przede wszystkim materiałami użytymi do jej wykonania. W przeciwieństwie do memento mori, nie można było użyć żadnych jaskrawych kamieni ani żywej emalii, oczywiście czarny (lub bardzo rzadko ciemnoniebieski lub brązowy) był dopuszczalnym odcieniem, być może rozjaśnionym neutralną bielą i szarością, jeśli zmarły był dzieckiem. przekazać niewinność. Najbardziej pożądanym i drogim materiałem był jet, skamieniałe drewno (jak węgiel). Lekki i łatwy w rzeźbieniu, jet był idealnym materiałem do wykonania dużych, skomplikowanych elementów, które stały się modne od 1850 roku. Inne popularne materiały to czarny onyks i ciemny szylkret. Tańsze zamienniki jet obejmowały czarne szkło (znane jako „French jet”), żelazo i wulkanit, rodzaj utwardzonej gumy.
Jednak nie każda czarna biżuteria była przeznaczona do żałoby .
Czy cała wiktoriańska czarna biżuteria była przeznaczona na żałobę?
Podobnie jak w przypadku żałobnych ubrań, istniały różne etapy żałobnej biżuterii. W początkowej fazie głębokiej żałoby materiały musiały być matowe lub matowe. W późniejszym okresie „żałoby wtórnej” (tj. Mniej surowej), kiedy pogrążonym w żałobie pozwolono nosić ciemnofioletowe lub szare kawałki, dobrym rozwiązaniem była stal cięta na fasetkę, z jej stosunkowo dyskretnym blaskiem lub polerowana do wysokiego połysk jak z jet. Chociaż wiele osób w końcu odłożyło na bok żałobne ubrania, często nadal nosili żałobną biżuterię do końca życia. Jednak przedmioty żałobne były tylko jednym z rodzajów biżuterii popularnych w tym okresie.
Specjalne podziękowania dla Troya Segala, autora współautorstwa, za pomoc przy tworzeniu tego artykułu.