Wprowadzenie do cieniowania ołówkiem

Cieniowanie punktowe i płaskie

Pierwszym krokiem do udanego cieniowania ołówkiem jest kontrolowanie ruchu ołówka, upewniając się, że każdy znak na papierze działa w kierunku uzyskania pożądanego efektu cieniowania lub modelowania. Na kolejnych stronach znajduje się kilka wskazówek, które pomogą Ci zacząć. Na początek zdecyduj, czy chcesz użyć końcówki lub boku ołówka do cieniowania.

Przykład po lewej jest zacieniowany punktem, po prawej stronie z bokiem. Różnica nie jest wyraźnie widoczna na skanie, ale widać, że boczne cienie mają bardziej ziarnisty, bardziej miękki wygląd i szybko pokrywają duży obszar (ołówek z końcówką dłutową również da taki efekt). Używanie ostrego czubka do cieniowania pozwala na większą kontrolę, możesz wykonać znacznie dokładniejszą pracę i uzyskać większy zakres tonów z ołówka.

Poeksperymentuj z oboma, aby zobaczyć, jak wyglądają na twoim papierze. Spróbuj także cieniowania twardymi i miękkimi ołówkami.

Prawa autorskie do tego artykułu należą do Helen South. Jeśli zobaczysz te treści w innym miejscu, naruszają one prawa autorskie. Ten materiał NIE jest open source ani w domenie publicznej.

Problemy z cieniowaniem ołówkiem

Podczas cieniowania ołówkiem, pierwszą rzeczą, którą większość ludzi robi, jest przesuwanie ołówka w przód iw tył według regularnego wzoru, z „obrotem” na końcu każdego ruchu mniej więcej równolegle, jak w pierwszym przykładzie. Problem polega na tym, że kiedy używasz tej techniki do cieniowania dużego obszaru, równa krawędź daje ci ciemną linię przez obszar tonu. Czasami jest to tylko subtelne, ale często wygląda na bardzo oczywiste i psuje iluzję, którą próbujesz stworzyć za pomocą cieniowania ołówkiem. Spójrzmy na kilka sposobów, aby to naprawić.

Nieregularne cieniowanie

Aby zapobiec niechcianym pasmom na zacienionym obszarze, zmieniaj kierunek ołówka w nieregularnych odstępach, wykonując jedno pociągnięcie długie, a następnie krótkie, nakładając na siebie w razie potrzeby. Przykład po lewej pokazuje przesadny przykład tego, jak ten efekt został zapoczątkowany; po prawej wynik końcowy.

Cieniowanie okrągłe

Alternatywą dla zwykłego cieniowania ołówkiem „z boku” jest użycie małych, zachodzących na siebie okręgów. Jest to podobne do techniki „scumbling” lub „brillo pad”, z tym wyjątkiem, że celem jest tutaj raczej zminimalizowanie tekstury, a nie jej tworzenie. Aby to zrobić, należy delikatnie dotknąć ołówkiem i obrobić obszar w nieregularny, nachodzący wzór, aby stopniowo narastać grafit na stronie. W przypadku jaśniejszych obszarów wymagany jest szczególnie lekki dotyk, aby uniknąć powstania tekstury „wełny stalowej”.

Cieniowanie kierunkowe

Kierunek - nie lekceważ tego! Oto naprawdę zgrubna zmiana kierunku: z dwoma grubo zacienionymi obszarami obok siebie - nie można przegapić różnicy! Narysowany w ten sposób jest niesamowicie oczywisty: jeden ma duży ruch poziomy, drugi pionowy, a krawędź między nimi jest bardzo wyraźna.

Teraz, jeśli cieniujesz obiekt, nawet jeśli cieniowanie jest bardziej równomierne, a znaki ołówka mniej oczywiste, ten efekt nadal istnieje - tylko subtelniej. Możesz go użyć do stworzenia sugestii krawędzi lub zmiany płaszczyzny. Ale zasugeruje również zmianę samolotu, nawet jeśli tego nie zamierzasz. Nie chcesz losowo zmieniać kierunku w środku obszaru. Oko odczyta to jako „coś znaczącego”. Kontroluj kierunek cieniowania.

Spróbuj cieniować obiekt na różne sposoby: bez widocznego kierunku (cieniowanie kołowe), jeden ciągły kierunek, kilka dużych zmian i wiele subtelnych zmian.

Używanie szerokości linii w cieniowaniu

H południe

Korzystając z cieniowania kierunkowego, możesz zmieniać siłę nacisku na ołówek, aby uzyskać jasne i ciemne odcienie. Jego bardzo precyzyjne sterowanie pozwala na wymodelowanie gładkich form. Bardziej zrelaksowane podejście do podnoszenia i ponownego obciążania ołówka w celu uzyskania dość ciągłej linii jest przydatne do tworzenia rozjaśnień na teksturach, takich jak włosy lub trawa.

Cieniowanie konturów

H południe

Cieniowanie konturowe ołówkiem wykorzystuje cieniowanie kierunkowe, które podąża za konturami formy. W tym przykładzie cieniowanie konturów jest używane w połączeniu z grubością linii, dostosowując nacisk w celu uzyskania światła i cienia. Pozwala to na tworzenie silnych efektów wymiarowych na rysunku ołówkiem. Możesz precyzyjnie kontrolować te czynniki lub zastosować zrelaksowane i ekspresyjne podejście. Pamiętaj, aby wziąć pod uwagę perspektywę, aby kierunek cieniowania zmieniał się prawidłowo wzdłuż formy narysowanej w perspektywie.

Cieniowanie w perspektywie

Jeśli wykonujesz szybki szkic lub z grubsza cieniujesz obszar, kierunek znaków ołówka może być bardzo oczywisty, a nawet dość gęste cieniowanie może nadal ujawniać znaki kierunkowe. Częstym błędem popełnianym przez początkujących jest rozpoczęcie cieniowania wzdłuż jednej krawędzi obiektu w perspektywie i kontynuowanie tego kierunku w dół, tak aby zanim dotrą do dna, kierunek cieniowania działa wbrew perspektywie, jak w panel w lewym górnym rogu. Obok znajduje się panel zacieniowany poziomo: cieniowanie znowu walczy z perspektywą i spłaszcza rysunek.

W drugim przykładzie kierunek cieniowania jest zgodny z perspektywą, a kąt zmienia się stopniowo, tak aby zawsze przebiegał wzdłuż prostopadłej (znikającej linii). Wprawnym okiem możesz to zrobić instynktownie lub, jak widać na przykładzie, możesz najpierw narysować subtelne wskazówki z powrotem do punktu znikania. Prawy panel tego pola jest zacieniowany pionowo. Nie akcentuje to skrócenia perspektywicznego, tak jak robi to cieniowanie perspektywiczne, ale też nie walczy z nim. Inną dobrą opcją jest użycie okrągłego cieniowania i unikanie tworzenia jakichkolwiek ruchów kierunkowych.