Warstwy niklu i miedzi platerowanej monety. James Bucki
Platerowane moneta jest moneta, która zawiera wiele warstw metalu w nim. Większość obecnych monet platerowanych w USA składa się z wewnętrznego rdzenia z czystej miedzi z zewnętrznymi warstwami stopu niklowo-miedzianego, który wygląda jak srebro. Przykładami tego typu platerowanych monet są ćwierć dolara i pół dolara. Monety „złotego dolara”, w tym dolar Sacagawea i dolary prezydenckie, są również platerowane. Mają rdzeń z czystej miedzi z zewnętrznymi warstwami platerowanymi ze stopu miedzi, cynku, manganu i niklu.
Ubranie to nie to samo, co monety bimetaliczne
Monety platerowane różnią się od monet bimetalicznych. Podczas gdy monety platerowane mają inny metal umieszczony pomiędzy dwiema lub więcej warstwami, monety bimetaliczne wykorzystują dwa lub więcej różnych metali, ale są rozmieszczone w monecie w inny sposób. Na przykład dwudolarowa moneta kanadyjska (z 1996 r.) Ma zewnętrzny pierścień z 99% niklu i wewnętrzny rdzeń z brązu aluminiowego (92% Cu, 6% Al, 2% Ni).
Kanadyjska bimetaliczna moneta dwudolarowa Królewska Mennica Kanadyjska
Historia platerowanych monet w Stanach Zjednoczonych
W całej historii monet w Stanach Zjednoczonych zdarzały się sytuacje, gdy rzeczywista wartość metalu zaczęła przekraczać wartość nominalną monety. Jednym z najbardziej znanych przykładów było wprowadzenie małego centa w 1856 r. Ze względu na rosnące ceny miedzi mennica Stanów Zjednoczonych została zmuszona do obniżenia wagi monet miedzianych z 10,886 gramów czystej miedzi do 4,670 gramów stopu miedzi. . Gdyby tego nie zrobili, ludzie usunęliby duże centy z obiegu i przetopiliby je ze względu na ich wartość miedzi. Spowodowałoby to niewielki niedobór monet w Stanach Zjednoczonych.
Nie tylko miedziane monety odczuły presję zewnętrznych sił rynkowych. W połowie XIX wieku srebrne monety również straciły na wadze, aby zniechęcić ludzi do topienia monet ze względu na zawartość srebra. Te same siły rynkowe doprowadziły do całkowitej przebudowy srebrnych monet w Stanach Zjednoczonych w połowie lat sześćdziesiątych.
Począwszy od 1963 roku do 1965 roku w Stanach Zjednoczonych wystąpił poważny niedobór monet. W tym samym czasie cena srebra rosła, a podaż spadała. Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych obwinił kolekcjonerów monet za niedobór monet. W rzeczywistości było to powszechne dla zwykłych ludzi, którzy zdawali sobie sprawę, że wewnętrzna wartość srebra przewyższa wartość nominalną monety. Doprowadziło to do wycofania monet z obiegu i przetopienia ich ze względu na ich wartość w postaci srebra w sztabkach.
W przeciwieństwie do monet z połowy XIX wieku, współczesne monety musiały przechodzić przez fałszywe urządzenia odrzucające w automatach sprzedających. Dlatego Mennica Stanów Zjednoczonych musiała wymyślić alternatywny skład metalu, który miałby te same właściwości co 90% srebrnej monety, ale byłby znacznie tańszy w produkcji. Bez realizacji tego kluczowego elementu branża automatów sprzedających oszacowała, że konwersja milionów automatów do sprzedaży zajmie co najmniej pięć lat, aby obsłużyć nowy skład monet.
Departament Skarbu skonsultował się z Battelle Institute, który zalecił przyjęcie platerowanej kompozycji metalu (znanej również jako metal warstwowy), która składała się z cienkiej warstwy zewnętrznej ze stopu miedzi i niklu połączonej z rdzeniem z czystej miedzi. Ustawa o monetach z 23 lipca 1965 r. Sprawiła, że ta zmiana w składzie metalu stała się rzeczywistością za dziesięciocentówki, ćwiartki, a ostatecznie pół dolara.
Ponieważ projekt za pół dolara został niedawno zmieniony, aby upamiętnić Johna F. Kennedy'ego, skład srebra został zmniejszony przez zastosowanie platerowanych warstw zewnętrznych z 80% srebra połączonych z wewnętrznym rdzeniem z 21% srebra i 79% miedzi. Doprowadziło to do ogólnego składu 40% czystego srebra w srebrnym pół dolara datowanym na lata 1965-1970. Od 1971 roku monety półdolarowe mają ten sam skład platerowany co dziesięciocentówka, ćwierćdolarówka i dolar.
Monety platerowane dla kolekcjonerów
Monety platerowane są przeznaczone nie tylko do użytku w handlu. Wiele mennic na całym świecie wykonuje specjalne edycje kolekcjonerskie zwykłych monet codziennego użytku. Obejmuje to zestawy próbne i wybijanie monet ze specjalnymi wykończeniami. Na przykład Mennica Stanów Zjednoczonych co roku tworzy zestaw próbny krążących monet z lustrzanymi polami i matowymi urządzeniami.
Od 2005 do 2010 roku Mennica Stanów Zjednoczonych produkowała satynowane monety, które można było włączyć do zestawów menniczych nieobjętych obiegiem. W 2014 roku mennica wykonała specjalny rocznicowy zestaw monet pół dolara Kennedy'ego, który zawierał płaskorzeźbioną wersję tej klasycznej monety. W 2017 roku mennica wydała 225. rocznicę ulepszonego zestawu monet niecyrkulowanych, który zawierał monety ze specjalnymi ulepszeniami powierzchni, aby podkreślić szczegóły projektu.
W pamiątkowych seriach monet znalazły się również monety platerowane. W przypadku monet okolicznościowych ze Stanów Zjednoczonych, moneta pół dolara jest zwykle monetą platerowaną i jest oferowana w bardzo rozsądnej cenie dla zwykłych kolekcjonerów monet. Z drugiej strony dolar jest zwykle wykonany ze srebra i sprzedaje się po wyższej cenie niż jego ubrany pół-dolarowy brat. Oryginalnie srebrne monety okolicznościowe były wykonane ze stopu składającego się w 90% ze srebra i 10% z miedzi. W 2022-2023 roku mennica została zmieniona na srebrną monetę o czystości 99,9%. Było to bardziej opłacalne dla mennicy, aby nabyć 99,9% czystego srebra niż specjalne zamówienie 90% stopu srebra.
Pod redakcją: James Bucki