Co to jest klasyfikacja pieniądza papierowego?

Yuji Sakai / DigitalVision / Getty Images

Jednym z najważniejszych aspektów określania wartości pieniądza papierowego jest ocena jego oceny. Ocena kawałka waluty papierowej odzwierciedla jej ogólny stan. Zanim standardy oceny waluty papierowej istniały w branży zbierania pieniędzy papierowych, kolekcjonerzy i dealerzy używali określeń takich jak dobry, dobry, doskonały, zadowalający, znakomity itp. Niestety, to, co jedna osoba oceniła jako „dobra”, inna osoba mogłaby nazwać „doskonałym” , ”a osoba trzecia może nazwać to„ zadowalającym ”. Jak możesz sobie wyobrazić, na rynku pieniądza papierowego panowało wiele zamieszania.

Pamiętaj, że ocenianie pieniądza papierowego jest procesem subiektywnym, z którym zgodziłaby się większość kolekcjonerów i sprzedawców pieniądza papierowego. Jednak nie jest naukowe, gdzie można zastosować zestaw standardów do indywidualnej próbki i każdy uzyska takie same wyniki. Ponadto istnieje stare porzekadło, które mówi: „Własność dodaje pięć punktów”. Innymi słowy, jeśli go posiadasz, musiał to być dobry okaz, więc możemy myśleć o nim wyżej niż osoba, której go sprzedajemy. Z tego powodu opracowano zestaw wytycznych dotyczących stopniowania.

Historia klasyfikacji pieniądza papierowego

W 1946 r. Dr William H. Sheldon, kolekcjoner wczesnych amerykańskich dużych centów, napisał rękopis zatytułowany „Ilościowa skala stanu”. Sheldon opracował skalę ocen dla wczesnych amerykańskich monet miedzianych, opartą na siedemdziesięciostopniowej skali. Skoncentrował się na dużych centach od 1793 do 1814 roku. Jego formuła opierała się na wartości monety za to, za co sprzedawano je na rynku.

Najniższym stanem lub stanem podstawowym były monety sprzedawane za najmniejszą kwotę. Następnie klasyfikowałby inne monety, które sprzedawał za więcej pieniędzy. Następnie przyswoił te dane do lepszych ocen. Na przykład moneta stanu podstawowego była sprzedawana za trzy dolary, a okaz EF-40 (Extra Fine) za czterdzieści razy więcej, czyli 120 dolarów. Dlatego w AU-50 egzemplarz sprzedawałby się za 150 $. Niestety, nie wziął pod uwagę zmian podaży i popytu na rynku, które drastycznie wpłynęłyby na wartość monet.

W 1977 roku William P. Koster zaproponował numeryczną klasyfikację pieniądza papierowego, bardzo podobną do tej, którą mamy Sheldon, składającą się z następujących kategorii:

Przeciętny: 5
Dobrze: 10
Bardzo dobrze: 15
Dobrze: 20-30
Od grzywny do bardzo drobnej: 35-40
Bardzo dobrze: 45-55
Od bardzo drobnego do wyjątkowo drobnego: 55-60
Ekstremalnie w porządku: 70-80
Ekstremalnie drobne do prawie niecyrkulowanego: 85
O Uncirculated: 90
Uncirculated: 95 do 113

Ewolucja skali siedemdziesięciu punktów

W Stanach Zjednoczonych jest więcej kolekcjonerów monet niż kolekcjonerów pieniędzy papierowych. Jak pokazano powyżej, kolekcjonerzy monet zmagają się z klasyfikacją monet od początku XIX wieku. Aby rozwiązać ten problem, Amerykańskie Stowarzyszenie Numizmatyczne zebrało w 1973 roku panel ekspertów, aby rozpocząć badanie standaryzacji klasyfikacji monet.

Zadaniem panelu było określenie zestawu terminologii ocen do wykorzystania, a następnie uzgodnienie definicji dla każdej oceny. Postanowili użyć siedemdziesięciostopniowej skali Sheldona stworzonej w 1946 roku. Po kilku latach pracy i dyskusji opublikowali swoje pierwsze wydanie znormalizowanej terminologii klasyfikacji monet w 1977 roku.

Niezależnie od terminologii lub wartości liczbowych związanych z oceną, kolekcjonerzy monet zgadzają się, że jakość wzrasta wraz z oceną numeryczną związaną z daną monetą. Dlatego każdy nowicjusz w tym hobby może łatwo zrozumieć tę koncepcję i jej zastosowanie do wyceny konkretnej monety.

Wielu kolekcjonerów monet zbiera również pieniądze papierowe. Rynki i strategie hobby są bardzo podobne między nimi. Niektóre różnice polegają na tym, że monety są wybijane na prasie do wybijania, a pieniądze papierowe są drukowane na maszynie drukarskiej. W Stanach Zjednoczonych monety są produkowane w mennicy Stanów Zjednoczonych, a pieniądze papierowe w amerykańskim Bureau of Engraving and Printing. Dlatego terminy takie jak stan mennicy nie pasowałyby szczególnie do klasyfikacji pieniądza papierowego. Jednak podobne terminy, takie jak nieobrotowy, mogą zostać przeniesione do klasyfikacji pieniądza papierowego.

Proces określania oceny okazu banknotu papierowego jest bardzo podobny do procesu oceniania monety. Wizualna inspekcja pod kątem ochrony powierzchni i jakości produkcji jest kluczem do określenia klasy. Na monecie kolekcjoner monet obejrzy całą powierzchnię monety, szukając śladów zużycia, koncentrując się na najwyższych punktach wzoru. Dowody zużycia pojawią się jako pierwsze na tych wysokich punktach.

Z drugiej strony pieniądz papierowy jest płaski i nie ma żadnych znaczących wysokich punktów. Dlatego należy przyjrzeć się innym właściwościom okazu banknotu papierowego, na przykład zagięciom i fałdom. Jeśli w transakcjach handlowych krążyła pieniądz papierowy, istnieje duża szansa, że banknot został pognieciony lub złożony.

Pojęcia stosowane do klasyfikacji monet, takie jak Brilliant Uncirculated lub BU, wydają się bardzo dobrze pasować do klasyfikacji pieniądza papierowego. Jednak papierowe pieniądze nie są błyszczące ani błyszczące. Dlatego termin zmieniono na Crisp Uncirculated lub CU. I odwrotnie, inne standardowe terminy używane przy klasyfikowaniu monet bardzo dobrze odnoszą się do klasyfikacji pieniądza papierowego.

Nowoczesna klasyfikacja pieniądza papierowego

na początku XXI wieku konsultowano się z ekspertami z PCGS (Professional Coin Grading Service), Paper Money Guarantee (PMG, oddział NGC), dr Lane Brunnerem oraz wieloma innymi profesjonalistami i ekspertami w tej dziedzinie. Odkąd w latach 90. XX wieku popularność stopniowania stała się popularna (stan menniczy 65 stał się MS-65 itd.), Zdecydowano, że do klasyfikacji pieniądza papierowego zostanie przyjęta siedemdziesięciostopniowa skala ocen stosowana przy zbieraniu monet.

Aby określić, gdzie na siedemdziesięciostopniowej skali spadnie konkretny pieniądz papierowy, należy wziąć pod uwagę następujące cechy banknotu:

Quality of Impression : Czy odcisk tuszu na papierze jest wysokiej jakości czy niskiej jakości? Czy obraz jest ostry lub zamazany? Czy na wycisku są jasne lub ciemne plamy? Wrażenie dobrej jakości nie będzie miało żadnego z tych problemów.
Jakość papieru : czy notatka jest wydrukowana na papierze wysokiej jakości dla serii? Wcześniej kolonialne pieniądze papierowe były bardzo nierówne i szorstkie. Współczesne rachunki są drukowane na wysokiej jakości gładkim papierze lub nawet na plastiku polimerowym.
Wyśrodkowanie : czy obraz jest wyśrodkowany na wyciętej kartce papieru? Czy jest przechylony do jednej lub drugiej krawędzi? Wrażenie zorientowane na jakość będzie miało równą granicę na całym obwodzie.
Krawędzie : czy krawędzie dzioba są ostre i ostre? A może są postrzępione i poszarpane?
Otworki : Czy na rachunku są jakieś małe dziurki? W początkach istnienia papierowych pieniędzy kasjerzy przypinali pinezką wysokie nominały do ściany, aby ich nie stracić, ponieważ w ich szufladzie na pieniądze nie było szczeliny.
Zmarszczki lub fałdy : czy są jakieś zmarszczki lub fałdy na rachunku? Większość fałd znajduje się na środku rachunku, gdzie są one przeważnie noszone w składanym portfelu. Jednak zagniecenia mogą być bardzo ostre, co zaczyna niszczyć strukturę włókien dzioba.
Kolor : Czy kolor rachunku jest zgodny z paragonem z tej serii. Wczesne pieniądze papierowe miały tendencję do szybkiego zanikania. Nowoczesne pieniądze papierowe wykorzystują zaawansowany technologicznie atrament, który z czasem nie blaknie łatwo.
Apel do oczu : To jest ogólne wrażenie jakości, jakie ma okaz. Jest to połączenie wszystkich poprzednich cech danego banknotu dolarowego, które spotykają się w oku kolekcjonera lub sprzedawcy.