Roberta Berg Peach W tym artykule
- Berlin Iron
- Dąb bagienny
- Cięcie stali
- Francuski odrzutowiec
- Gutta Percha
- Strumień
- Onyks
- Ebonit
Czerń stała się popularna w XIX wieku zarówno jako deklaracja mody, jak i biżuteria żałobna, termin odnoszący się do rzeczy, które uznano za odpowiednie do noszenia podczas długiego okresu hołdu dla drogiego zmarłego krewnego. Jubilerzy używali wielu różnych czarnych substancji do tworzenia tych elementów i często są one trudne do odróżnienia, zwłaszcza, że niektóre zostały opracowane celowo, aby naśladować rzadkie naturalne materiały.
Zapoznaj się z różnymi odmianami wiktoriańskiej czarnej biżuterii wraz ze wskazówkami, jak je rozpoznać, opracowanymi z pomocą Lisy Stockhammer, prezes The Three Graces i Pameli Y. Wiggins, znawczyni antyków i autorki „Warman's Costume Jewelry”.
Berlin Iron
Żelazo berlińskie składa się z drutów z żeliwa piaskowego, często lakierowanego na czarno, co nadaje im atramentowe, matowe wykończenie. Charakteryzuje się dużymi, ale precyzyjnie wykonanymi projektami, które wyglądają jak koronkowy lub pajęczyny, „jest również magnetyczny i chłodny w dotyku” - mówi Stockhammer. Sekcje są połączone pętlami lub pierścieniami, nigdy nie lutowane, ponieważ przewody były zbyt delikatne (dlatego uważaj na kawałek z widocznymi śladami lutowania). Kawałki mogą posiadać stempel z nazwą producenta (dwa najbardziej znane to Geiss i Edward Schott) i pomimo lakieru mogą nosić ślady rdzy.
Ten rodzaj biżuterii został opracowany w Niemczech około 1800 roku i głównie tam produkowany, choć produkowany jest również we Francji, Austrii i dzisiejszych Czechach. Po raz pierwszy stał się popularny jako symbol patriotyczny w 1813 r. W ramach pruskiego wysiłku wojennego przeciwko Napoleonowi I, kobiety były zachęcane do wymiany przedmiotów ze złota i kamieni szlachetnych na kawałki wykonane z żelaza (z których niektóre były nawet napisane „Dałem złoto żelazo ”po niemiecku). Biżuteria na początku XIX wieku była wykonywana w stylu neoklasycystycznym lub gruzińskim (kamee, liście, motywy z mitologii greckiej lub rzymskiej). W następnych dziesięcioleciach żelazna biżuteria była często używana do żałobnej biżuterii i zmieniana stylistycznie, aby odzwierciedlić obecne gusty neogotyckie (spiczaste łuki, trójliści, czterolistne).
Trzy Gracje / Biżuteria gruzińska
Dąb bagienny
Podobnie jak dżet, dąb bagienny to drewno (prawdziwy dąb, jodła, sosna lub cis), które zostało skamieniałe na torfowiskach lub torfowiskach, przez co staje się twarde i czarne lub bardzo ciemnobrązowe. Jest również lekki i ciepły w dotyku, ale zazwyczaj ma matowe wykończenie, w przeciwieństwie do zwykłego błyszczącego lakieru Jet, według Stockhammera.
Zwykle z Irlandii, dąb bagienny był używany do biżuterii od początku XIX wieku, ale stał się bardziej popularny w połowie XIX wieku. Jest to szczególnie prawdziwe po 1852 roku, kiedy wynaleziono techniki masowego formowania i ozdabiania drewna (przykładanie ciśnienia hydraulicznego lub podgrzewanego do suszonego drewna). Chociaż był używany do żałobnej biżuterii jako ekonomiczny substytut odrzutowca, był również noszony do wspierania irlandzkiego rzemiosła, z elementami często rzeźbionymi lub stemplowanymi motywami gaelickimi, takimi jak harfy lub koniczynki (które nie byłyby uważane za biżuterię żałobną). Bardziej eleganckie artykuły mogą być wysadzane perłami lub złotem.
Jane H. Clarke / Morning Glory Antiques & Jewelry
Cięcie stali
Cięte elementy stalowe (w rzeczywistości bardziej ciemnoszare niż czarne) składają się z odlewanych stalowych kołków i koralików, które są przekłute lub fasetowane, następnie ułożone we wzory i ściśle ze sobą zapakowane, a na koniec przykręcone lub nitowane do metalowego grzbietu. „Plecy wyglądają jak plaster miodu z maleńkimi szpilkami”, zauważa Stockhammer. Cięta stal jest chłodna w dotyku i powinna mieć szarawy połysk. Mogą również występować oznaki rdzy.
Technika ta została opracowana w Anglii na początku XVII wieku, pierwotnie dla sprzączek i guzików. Stal cięta zaczęła przybierać inne formy w latach sześćdziesiątych XVIII wieku, w tym pierścionki, broszki, bransoletki i ramki do medalionów i kamei Wedgwooda. Matthew Boulton był wczesnym słynnym producentem biżuterii ze szlifowanej stali. Późniejsze elementy mają nitowaną konstrukcję, w przeciwieństwie do wkręcania kołków, jako podkładki używano zarówno stali, jak i miedzi.
Choć oczywiście tańsze niż elementy wykonane z kamieni szlachetnych, biżuteria ze szlifowanej stali nie była po prostu substytutem. Często nosili go zamożni, zwłaszcza w drugiej połowie XIX wieku, kiedy subtelny blask sprawiał, że idealnie nadawał się na „drugą żałobę” (późniejszy, mniej intensywny etap żałoby). XIX wieku Francuzi przejęli wiodącą rolę w produkcji biżuterii ze stali ciętej, produkując skomplikowane elementy z kostki brukowej.
Jay B. Siegel / Chic Antiques
Francuski odrzutowiec
French Jet to raczej czarne lub wyjątkowo ciemnoczerwone szkło niż naturalna substancja, taka jak prawdziwy dżet. Jest chłodny, ciężki i twardy oraz ma bardzo wypolerowany brokat. Kamienie wykonane z tego materiału są często zabezpieczane metalową folią i przyklejane, stapiane lub lutowane na metalowej oprawie.
Francuskie koraliki są czasami zgrubnie formowane lub ręcznie szlifowane, aby wyglądały jak jet, ale będą cięższe i zimne w dotyku w porównaniu z ciepłem prawdziwego dżetu. „Jeśli masz lupę i wykryjesz jakiekolwiek wióry, będą one zakrzywione, prążkowane i prawie owalne w kształcie przypominającym chip w lustrze lub szkle” - zauważa Stockhammer o francuskim odrzutowcu.
Opracowany na początku XIX wieku i udoskonalony w latach sześćdziesiątych XIX wieku ten rodzaj szkła był produkowany we Francji (stąd nazwa), ale także w Austrii, Anglii, Niemczech i terenach dzisiejszych Czech. Ponieważ był znacznie tańszy w produkcji niż autentyczny odrzutowiec, francuski odrzutowiec stał się w tym okresie głównym źródłem skromnej żałobnej i modnej biżuterii, takiej jak pokazana tutaj szpilka do szarfy.
Jay B. Siegel / Chic Antiques
Gutta Percha
Gutaperka to gumopodobna guma wytwarzana z żywicy pochodzącej z drzew w Azji Południowo-Wschodniej, głównie w Malezji. Podobnie jak jego syntetyczny kuzyn, wulkanit, ma brązowawo-czarny wygląd (ale z czasem lepiej zachowuje czarny matowy kolor) i jest raczej formowany niż rzeźbiony. „Czasami można wykryć linie pleśni za pomocą oka lub lupy - zauważa Stockhammer. Po szybkim wcieraniu wydziela gryzący, gumowy zapach.
Wysoce elastyczny, ale trwały, po raz pierwszy został użyty w latach czterdziestych XIX wieku do biżuterii. W drugiej połowie XIX wieku był używany jako tańszy substytut odrzutowca w żałobnej biżuterii.
Ceny 4 antyki
Strumień
Jet, rodzaj skamieniałego drewna, był prawdopodobnie najrzadszym i najbardziej cenionym czarnym materiałem używanym do produkcji wiktoriańskiej biżuterii. Jest lekki, miękki i ciepły w dotyku.
Widziany pod lupą często ma drobne, charakterystyczne pęknięcia lub odpryski, które różnią się od francuskiego jet (szkła). Naturalny strumień może być rzeźbiony lub fasetowany, ale nawet precyzyjnie wycięty raczej lśni niż błyszczy. Pamiętaj jednak, że biżuteria odrzutowa przeznaczona na pierwszą żałobę będzie matowa, a nie błyszcząca, a nie każda biżuteria odrzutowa została stworzona na żałobę. Wiktoriańska biżuteria również została wykonana z jet.
Roberta Berg Peach
Onyks
Czarny onyks to rodzaj kwarcu lub chalcedonu. „Można go pomylić z francuskim odrzutowcem”, mówi Stockhammer, ponieważ jest on również nieco ciężki, chłodny w dotyku i mocno wypolerowany do bardzo błyszczącego wykończenia. Dla porównania, Jet, który może mieć również błyszczącą powierzchnię, jest lekki.
Większość czarnego onyksu w biżuterii jest w rzeczywistości farbowana na czarno, więc kolor jest bardzo wyrównany, co można zauważyć, badając go lupą jubilera.
Trzy Gracje / Biżuteria gruzińska
Ebonit
Wulkanit to rodzaj wulkanizowanej gumy powstałej z połączenia siarki i kauczuku indyjskiego, a następnie podgrzania mieszaniny przez kilka godzin. Charles Goodyear jest odpowiedzialny za rozwój procesu, który opatentował w 1844 roku. Wulkanit może być biały lub w różnych kolorach. W rezultacie w połowie i pod koniec XIX wieku twarda substancja była często używana do naśladowania korala, skorupy żółwia i dżetu - zwłaszcza tego ostatniego, ponieważ ciemne kawałki stały się bardziej popularne wraz z dominacją żałobnej biżuterii.
Podobnie jak jet, jest lekki i ciepły w dotyku lub ma temperaturę pokojową. Ale chociaż można go wypolerować do ładnego połysku, wulkanit nigdy nie jest tak błyszczący jak prawdziwy wypolerowany strumień. Większość kawałków wulkanitu jest formowana, w przeciwieństwie do rzeźbionych, i może wydawać się bardziej koloru espresso niż czarnego - materiał stał się brązowy z czasem i pod wpływem światła słonecznego.
Stockhammer oferuje następującą wskazówkę: po potarciu o nieszkliwioną płytkę lub spód kawałka porcelany wulkanit pozostawia brązową smugę (ale takie testy należy wykonywać ostrożnie, aby uniknąć uszkodzenia powierzchni biżuterii). Ta metoda nie jest jednak niezawodna, ponieważ strumień może zachowywać się podobnie. Przyjrzyj się wszystkim atrybutom kawałka, zanim założysz, że jest wulkanitem.
Jane H. Clarke / Morning Glory Antiques & Jewelry